de dichter zei

ik ben God dichterlijk

aan het benaderen

en God zei 

God wat een gedicht

ik heb woordenboeken

vol geluisterd en met

een blad voor mijn

mond gesproken

ik heb tijd genoeg

zei de eendagsvlinder

het is pas ochtend en

ik heb nog een hele

dag voor de boeg 

om te schitteren

 

mijn leven is in herfsttooi

links en rechts wat grijs

maar toch nog wondermooi

er is geen munt uit lief-

de te slaan en munt lief-

de niet uit door te slaan

alle mensen leven in

verwachting en enkelen

krijgen er een kind van

als ik naar mijn 

schaduw zwaai,

zeg ik zachtjes,

jonge,

hou je taai

de kalende boom

laat zien hoe mooi hij is 

zonder bladeren

nu het al licht wordt 

de zon nog achter de kim

fluiten de vogels

de geur van de wind

de wind uit verre streken

naar verre streken

lieveheersbeestje

met ragfijne vleugeltjes

onder vleugeltjes

na de facelift

alle rimpels verdwenen

het is geen gezicht

vroeg in de ochtend

een roodborstje op de sneeuw

en brood er onder

het geluid van de zee

draag ik altijd met mij mee

in een schelpje

ochtend nevel

aan de navelstreng een kalf

in dampend zweet

met de ogen toe

heb ik intens geluisterd

toen zag ik alles

in de versierkunst

kom ik handen en voeten

en bloemen te kort

opdampende dauw

sporen in het natte gras

lopen naar het bos

voor de eerste keer

loopt mijn dochter hand in hand

met een andere knul

uit het schijnbaar niets

borrelt een reeks luchtbellen

naar het schijnt naar niets

in ijsblauwe lucht

kringelt witte schoorsteenrook

in winters landschap

rimpelloos water

om de stilte te vieren

sluit ik mijn ogen

in het blinkend licht

even maar heel even maar

een glimp van je gezicht

met het pretpakket

heb ik wel lol gehad

maar geen diploma

de wilgenkatjes

ze zijn er weer

ik sta stil

straks barst de lente

de dag is voorbij

hoe helder klinkt de koekoek

tegen de avond

samen aan tafel

er wordt geen woord gesproken

en dat zegt alles

ze bloeit weer op

de roos die ik water gaf

ze bloeit weer als toen

diepdonker water

stroomt langzaam voor mij uit

soms met een blaadje

in het lege huis

vol van de geuren van toen

klinkt het o zo hol 

de vogel in mij

is dag en nacht onrustig

vliegt van her naar der

het geluid

van de waterval

is het lied

van de vrijheid

 een gedichtje moet je langzaam lezen  

laten smelten op je tong

en daarna inhaleren

laat elk woord uit het gedicht schitteren

en het is een schitterend gedicht

winterkoninkje

was maar blijven zitten

ik had je niet gezien

 nog een enkel blad

houdt ondanks de harde wind

even de herfst vast